Donderdag 27-11
Sow…Als ik een dagje oversla met schrijven weet ik gelijk niet meer wat we de dag er voor gedaan hebben…the heath must be affecting the memory. Even diep graven…
Om 10 uur zijn we op school voor een korte meeting met de hoofdmeester en de chairman van het oudercomité. Zoals gewoonlijk is het weer boiling hot maar het kantoor van de hoofdmeester ( waar het toch ook zo’n 30 graden moet zijn ) biedt verkoeling. Buiten zijn Ali’s mannen druk bezig met het storten van de fundering en ik dank god op mijn blote knietjes dat ik niet als Keniaanse bouwvakker geboren ben.
Ondertussen komt er een knul binnen die ik herken als leerling van een paar jaar terug. Dit mannetje wilde zo graag leren dat hij met zijn 20 jaar oud nog steeds op de basisschool zat. Zo lang hij geen geld had om naar een secundary school te gaan bleef hij het gratis basis onderwijs volgen om zo in het leerproces te blijven. Inmiddels had hij een beurs gekregen en het eerste jaar op de secundary school succesvol afgerond. Dat noem ik nog eens doorzettingsvermogen. Trots dat wij toch een klein stukje aan zijn ontwikkeling hebben kunnen bijdragen.
Onderweg naar huis stoppen we nog even bij de city mall waar pa en Mwinyi na de boodschappen wat gaan drinken en ik op zoek ga naar het winkeltje waar ik 2 jaar geleden mijn kerstengeltjes heb gekocht. Aanbeland op de bovenste verdieping had ik het winkeltje nog niet gevonden en kletterde ik bijna de roltrap af toen ik bij het naar beneden gaan ( geheel volgens Nederlandse gewoonte ) rechts aanhield en bijna languit op de omhooggaande roltrap lag…Net als dat het verkeer hier links rijdt zijn ook de escalators hier precies omgedraaid..sjips !!!
’s Avonds gaan we met Rob, Annemarie, Anna en Dave een hapje eten in het Masai restaurant. Een aantal jaar geleden was dit nog het weeshuis waar Pauline woonde maar nu dus omgebouwd tot een groot restaurant waar je overal waar je kijkt voetbal kunt volgen op een van de vele schermen die er hangen. Wat zijn ze hier toch altijd dol op die sfeerverhogende TV…pfff.
Het eten was echter super en met ons buikje rond konden we Klaasvaak gaan bellen om zand te komen strooien.
Vrijdag 28-11
Vandaag haalt Ali ons op om naar school te gaan. We pikken ook Annemarie op, die is ook benieuwd hoe het er allemaal uitziet ondertussen. De nieuwe muur begint al echt vorm te krijgen ook voor het pad wat we gaan aanleggen, van de ingang naar de nieuwe klaslokalen en het kantoor van de hoofdmeester, is al het nodige voorbereidende werk gedaan. Als het regent is lopen daar haast onmogelijk…Als je niet vastzuigt in de modder of uitglijdt heb je geluk.
Later op de middag doe ik een tukkie op de bank terwijl pa de boekhouding bijwerkt. Die telt altijd net zo lang door totdat hij van elke shilling precies weet waaraan hij is uitgegeven, zelfs die ik van mijn privé geld als fooi gegeven heb.
Annemarie maakt haar beroemde Nasi Goreng en na weer een lekkere maaltijd gaan we lekker vroeg slapen….zouden we echt ouder en wijzer worden ?
Zaterdag 29-11
Weekend…yeah !!! Vandaag gaan we een dagje naar de zuidkust. Om de file te vermijden rijden we rond half 8 weg, pikken Ann op en off we go. De drukte valt inderdaad reuze mee en we kunnen ook meteen de ferry op…mazzel…met een beetje pech sta je hier zo maar een uur te wachten en zonder airco wordt stilstaan met deze hitte toch net iets minder aangenaam.
Na heel veel jaren wil ik toch graag nog eens een keer bij het huis gaan kijken waar Theo en Clazien vroeger woonden. Tenslotte hebben Yessy en ik hier onze eerste vakanties in Kenia doorgebracht. In plaats van dat we rechtdoor naar Ukunda rijden gaan we linksaf naar Shelley Beach.
Wat is er veel veranderd…
Het eerste stuk is volgebouwd met kleine huisjes, hutjes en winkeltjes…ik herken er niks meer van. We rijden langs het pleintje waar vroeger het hospitaaltje zat en waar Yessy ooit nog eens een malaria test liet doen.
Kon me nog steeds herinneren dat het huis zich vlak na het voetbalveldje bevond. Wij rijden verder…me ondertussen verbazend over de vergane glorie die ik aan me voorbij zie trekken…de ooit zo prachtige huizen zijn in slechte staat en onbewoond.
Nadat Mwinyi me ongeveer 10 keer gevraagd heeft ‘ is dit het huis ?’ zie ik eindelijk, net voordat de weg overgaat op zandpad, iets wat ik achter een golfplaten hek herken als Theo’s huis.
Als het poortje opengaat verwacht ik eigenlijk de honden die op ons af komen rennen en de kalkoenen die kakelend achter je aankomen maar niks is minder waar…geen kippenhok meer, geen biljart in de woonkamer, geen Willy de huisboy…Just an empty house.
De Watchman zegt dat hij liever heeft dat we vertrekken en dat we terug kunnen komen als de eigenaar er is….Laat maar…Ik neem snel een paar foto’s en doe het liever met de mooie herinneringen die ik heb….wat hebben we een leuke tijd gehad hier !
We zetten onze journey voort naar Diani Beach…tijd voor een bakkie en op zoek te gaan naar mama ‘ kikoy ‘ Nancy die normaal altijd op het strand is om haar prachtige doeken te verkopen…één van de weinige dingen waar ik na al die jaren Kenia nog steeds hebberig van wordt. Het is een trieste tijd voor mensen die aan de kust hun geld proberen te verdienen. Hotels zijn leeg, geen business op de beach…dit paradijsje is veranderd in een soort spookstad.
Maar gelukkig werkt de tamtam hier nog altijd prima en binnen no time verschijnt mama Nancy dan ook ten tonele….Tijd om te shoppen !!!
Vandaag hangen we de toerist uit. We lunchen bij 40 thieves en maken een strandwandeling op het prachtige witte strand. Nadat ik last krijg van sneeuwblindheid en een aangebrand gevoel ( ongeveer na een half uur ) vinden we het mooi geweest. Mooi op tijd naar huis zodat we ook de ferry weer gepasseerd zijn voordat het te druk wordt.
Ann maakt nog een super lekker preisoepje en Tom en Erwin proberen onder de afwas uit te komen door een weddenschapje af te sluiten. We trappen er geen van allen in maar we weten nu in elk geval wel dat het echt onmogelijk is je linkerbeen op te tillen als je met je rechterwang en rechtervoet tegen de muur aan staat.
Zondag 30-11
Voordat we naar school gaan trek ik voor de vorm een paar baantjes in het zwembad…sportbilly I am. Blijft toch lekker zo’n duik op de vroege ochtend met een zwembad helemaal voor mezelf alleen.
Als we op Concordia aankomen is Ali er al. Het is zijn laatste dag vandaag voordat hij weer terugvliegt naar de USA. Er wordt weer druk gewerkt, zelfs de hoofduitvoerder Johnson is er…Ali vertelt me dat Johnson op zondag normaal pastor is in church maar dat ze nu alle mankracht nodig hebben op school. Ach het is bijna kerstmis…kan hij de kerkdienst dubbel en dik inhalen. De boundary wall ziet er super uit, wij zijn tevreden.
We doen boodschappen, lunchen bij Annemarie en zorgen dat we omdat 3 uur weer thuis zijn omdat Ali nog even afscheid komt nemen met zijn vrouw Zinal. Altijd gezellige klets over de verschillen tussen Holland, USA en Kenia. Zinal is dol op fotograferen en ik laat ze haar via internet wat foto’s zien die een vriend van me gemaakt heeft. Wow, roepen ze allebei en zeggen dat dit soort foto’s in Las Vegas verkocht worden voor 10.000 of 20.000 dollar…dus Erwin Stevens, koffers pakken en ‘ Viva Las Vegas ‘ zou ik zeggen.
Bij Kigotho’s laten we onszelf nog een culinair verwennen met een kilo pork chops, aardappelpuree en spinazie…jammie !!! Dat gezeur in Nederland over ‘ puur ‘ eten…puur eten doe je hier en wel met je handen. Wat dat varken dan allemaal op mag hebben in zijn leven daar denk ik maar liever even niet aan.
Maandag 1- 12
Vandaag doen we inkopen met Ann voor de Sinterklaasdobbel bij hun thuis aanstaande zaterdag. Eerst nog een paar naamborden bestellen voor school, dan even naar de stad, 5 trappen omhoog lopen bij Nawal shopping centre ( de dagelijkse oefeningen weer volbracht ), gekke cadeautjes kopen, lunchen bij Ann, even naar Nakumatt en het is al weer 4 uur.
Het is bloedheet en we willen nog even uitwaaien aan het strand dus op naar Yul’s waar we dan ook maar eten, dat windje van het strand is aangenaam met deze hitte.
Als ik eenmaal thuis nog wat zit te schrijven op de computer horen we ineens een keiharde knal gevolgd door nog een paar kleinere knallen. De askari gooit nog een extra slot op de poort, ik roep naar pa dat ie zijn hoofd binnenboord moet houden ( en niet over het balkon moet gaan hangen ) en het personeel van Jacy Joka rent het dak op om te kijken of ze kunnen zien wat er gebeurd is…..niks te zien. We hebben er een raar gevoel bij, tenslotte is het nog een beetje vroeg voor vuurwerk.
Dinsdag 2-12
We worden wakker van nog een enorme knal maar dit keer is het onmiskenbaar onweer. Als we deur open doen zien we dat het water met bakken uit de hemel komt. Kon ook niet anders met die hitte van de afgelopen dagen. Ik bel Mwinyi maar zelfs hij vindt het geen goed idee om naar school te gaan. Hij weet zeker dat we er niet kunnen komen dus ik verzet de afspraak met de hoofdmeester naar morgen. We helpen Esther hozen op ons balkon waar inmiddels ook het water tot aan onze enkels staat.
Het wordt een dagje met regen, regen, heel veel regen, biertje, beetje regen, regen, nog meer regen, biertje, heel veel regen, regen, regen, biertje, beetje regen en nog eens regen.
Woensdag 3-12
Het weer ziet er een stuk beter uit. De temperatuur is ook gelijk een stuk aangenamer na die hele dag durende bui van gisteren. We trekken ons zwemvesten aan ( je weet nooit wat we onderweg tegenkomen ) en vertrekken naar school. De weg is nog steeds vreselijk en ik heb al weer spijt dat ik voorin ben gaan zitten…liever op de achterbank met mijn ogen dicht. Wonder boven wonder komen we aan zonder al te veel geglij en zonder onszelf vast te hebben gereden.
Ook de werkmannen hebben gister niks kunnen doen met de regen maar zijn nu al weer druk met storten van de pilaren in de muur, het ziet er echt allemaal prima uit. We hebben nog een korte meeting met de hoofdmeester en de chairman waarna we weer richting huiswaarts gaan.
Na een frisse duik in het zwembad komt Anne mij halen om naar het toneelstuk van Erwin te gaan kijken. Hij speelt de rol van Lurkin in Bluebeard. Hij doet het super maar ik heb hem wel eens knapper gezien…onze Brad Pitt in spé.
